فضاهاي درماني فضاهايي هستند كه به تدريج از گذشته تا به امروز براي تداوم حيات و حفظ بقاي انسانها در تاريخ زندگي بشر پديدار گشته اند كه همواره در طول تاريخ تكامل يافته و به شكل امروزين خود در خدمت بشر و از نيازهاي جوامع انساني هستند.
طبيعتاً توسعه دانش و علوم پزشكي با تكامل و پيشرفت فضاهاي درماني همگام بوده و در طول تاريخ اين دو مقوله هرگز جدا از يكديگر نبوده اند.
دانش پزشكي و موضوع درمان از پرسابقه ترين علوم بشري است كه به علت پيوستگي و قرابت آن با حيات انساني و نياز و تمايل انسان به بقا از پديده هايي است كه به طوري كه قراين تاريخي از وجود سه مدرسه متفاوت براي درمان بيماران، در سال 9500 قبل از ميلاد، در آتلانتيس حكايت ميكند.
(Malkin. J. 1992)
بررسي تاريخي، ريشههاي علم طب را در مذهب ها، سنت ها، اسطوره ها و آداب و رسوم جوامع گوناگون مي يابد كه طبيعتاً روش هاي درماني در ميان ملل مختلف متفاوت بوده است.
پزشكي به عنوان بخشي از نياز انسان سابقه اي بس طولاني دارد مدارك تاريخي، تحولات مربوط به امر پزشكي در بابل 6000 سال قبل را نشان مي دهد همچنين از نظر لغوي كاربرد كلمه "Hospital" به معني بيمارستان به قرون وسطي بر مي گردد.
پس از انقلاب صنعتي با رشد و توسعه شهرها و افزايش روزافزون جمعيت نياز به بيمارستان ها بيش از پيش احساس شد. در اين بازه كشف ميكروب (در سالها قبل از كشف آنتي بيوتيك) و مسأله مسري بودن آن و كشف مساله از بين رفتن باسيلها در اثر تابش نور خورشيد و هواي تميز تأثير بسزايي در نگرش طراحي فضاهاي درماني داشته است (ميرزازاد، 1386).
بيمارستانها در قرن 19 مشكلات فراواني داشتند. فلورانس نايتينگل در سال 1859 در اينباره مينويسد كه ميزان مرگ و مير بيماران در بيمارستان اصلي شهر بسيار بيشتر از ساير مكانهاست چرا كه در طراحي آن به عنوان هوا، نور و تهويه كه نقش مهمي در بهبود بيماران دارند بي توجهي شده است. او پيشنهاداتي را در مورد طراحي بخشها ارائه دده است كه شامل ارتفاع زياد اتاقها، پنجره هاي بزرگ و سيستم تهويه مناسب مي باشد. بيمارستانهاي جديدتر قرن 19، ساختمانهاي ساده و بدون تزئيناتي بودند كه خوب تهويه مي شدند و بيماران مي توانستند باغ بيمارستان را از پاويونها مشاهده كنند. در مقابل در اواخر اين قرن رويكرد به سمت عملكردگرايي و تكنولوژيهاي جديد تغيير كرد و كيفيات محيط كه مي توانست سطح درمان را ارتقاء بخشد مورد غفلت واقع شد. (ليتكوهي،1387،ص 124)
«در ابتداي قرن بيستم ،سلامت ،تناسب اندام و مراقبت از جسم و روان در ميان دغدغه هاي اصلي جوامع پيشرفته قرار گرفت.از آن زمان تا به امروز بيمارستان ها در امكانات پيشرفته ،تخصصي و چند عملكردي فراواني توسعه يافتند . در طول دهه 1960 و اوايل دهه 1970 ، زماني كه علم بر همه چيز تسلط يافته بود ،ديدگاه غالب اين بود كه ماشين بهداشت و درمان مي تواند هر كاري انجام دهد و بيماران تنها در نقش يك شيئ بودند . نتيجه منطقي ريال توسعه مشهود ساختمان ها بود. اواخر دهه 80 ميلادي ،تحولي عظيم در ديدگاه عمومي به سلامت و بهداشت رخ داد ؛ تمركز دوباره بر بيمار به عنوان محور اصلي در طراحي فضاهاي بهداشتي- درماني .نارضايتي عمومي ناشي از تجربه هاي تلخ در بيمارستان هاي عظيم الجثه منجر به مطالبه فضاهايي با كيفيت هاي انساني بالاتر گرديد .بناهاي درماني در جهت پاسخگويي به نيازهاي مختلف درماني بشر رشد و پيشرفت روز افزوني داشته است .توسعه سريع دارويي و تكنولوژي در بخش سلامت از يك سو . تغييرات جمعيتي از سوي ديگر ،سبب شد بيمارستان هاي جامع كه محصول ديدگاه تكنيكي صرف به موضوع سلامت بود ، با شبكه هاي جايگزين شود كه تمام حوزه هاي مرتبط با سلامت را پوشش مي دهد ؛ موسسات محلي كوچك كه روز به روزبه سمت هر چه تخصصي تر شدن ارتقا مي يابند .همراه با پيشرفت تكنولوژي در قرن بيستم ، علاوه بر جنبه هاي درماني و جنبه هاي رفاهي ،به مسائلي از قبيل پايداري ،انرژي ،سايت ،منظر ،طبيعت و ... توجه بيشتري شد .» (طالبيان، آتشي، نبي زاده،1392،ص9 )
دانلود پايان نامه مركز درماني و حمايت از كودكان سرطاني بارويكرد معماري سبز