تعريف جرم در لغت
جرم در لغت به معناي «گناه» آمده است.[1]همانگونه كه اقدام منفي به صورت فعل هم مشمول مجازات است انجام ندادن يك فعل و عدم اقدام به آن هم قابليت پيگيري كيفري دارد و مجازات خاص خود را هم خواهد داشت.«جرم عمل يا خودداري از عملي است كه مخالف نظم و صلح و آرامش اجتماع بوده و از همين حيث مجازاتي براي آن تعيين نموده باشد.»انجام تخلف و جرم از ناحيه افراد عموماً به صورت مختلف صورت مي گيرد و بر اساس آن مجازاتهاي مربوط به جرائم در قانون مدون شده است.«جرم مخالفت با اوامر و نواهي كتاب و سنت يا ارتكاب عملي است كه به تباهي فرد يا جامعه بيانجامد. هر جرم را كيفري است كه شارع بدان تصريح كرده يا اختيار آن را به ولي سپرده است.» [2]
دانلود متن كامل پايان نامه با موضوع:تحليل جرم شناختي جرايم اينترنتي
دسته بندي جرم سايبري در سايت ايرانداك
هر عملي كه در جامعه قوانين را نقض كند و مجازات در پي داسته باشد، «بزه» ناميده مي شود.هر جرمي كه صورت مي گيرد، داراي علل سازنده اي است كه بر روي فرد اثر مي گذارد و او را به سوي ناسازگاري و نابهنجاري سوق مي دهد. پي آمد اين سوق دادنها، ارتكاب خطا است و خاطي را به يك تعبير «بزهكار» مي نامند.بزهكاري مجموعه اي از جرايمي است كه در يك زمان و مكان معين به وقوع مي پيوندد. ژامبو مرلن در اين زمينه مي نويسد:« بزهكاري پديده اي است كه بدون توجه به بزهكار، مي توان آن را مورد بررسي قرار داد و تراكم جرم، اهميت گونه هاي مختلف جرايم، تغييرات اجتماعي جرايم را از نظر مكان، زمان، نژاد، مذهب و دقيقاً تحقيق كرد.»لاك ساين نيز در اين زمينه مي نويسد: «بزهكاري يك ميكروب اجتماعي است. اين ميكروب در محيطي كه آمادگي پروراندن تبهكار نداشته باشد، بروز نكرده، جرمي اتفاق نمي افتد.»در ايران نيز بزهكاري به كل جرايمي گفته مي شود كه در صورت ارتكاب به موجب قوانين قصاص، ديات، حدود و تعزيرات داراي مجازات هستند.[3]
گفتار دوم-تعريف جرم در اصطلاح
در اصطلاح، عليرغم تعاريف زيادي كه از جرم شده هنوز هم اين موفقيّت به دست نيامده تا از جرم، آن چنان تعريفي به عمل آيد كه مورد قبول همگان قرار گيرد و در زمان و مكان واجد ارزش باشد و دليل اين امر نيز اينست كه پديدۀ جرم بر حسب نظر دانشمندان و محققان داراي مباني و صور گوناگون بوده، به سخني ديگر، آنچه كه از نظر يكي جرم محسوب مي‌شود بر حسب ديگري نه تنها ممكن است عنوان جرم به خود نگيرد، بلكه امكان دارد كه حتي عملي پسنديده به شمار آيد. محيط اجتماعي بر اثر عوامل مختلفي، افراد را به طرف ارتكاب جرم مي كشاند، پس لازم است براي بررسي بهتر موضوع، محيط اجتماعي را از چند منظر مورد بررسي قرار دهيم. محيط اجتماعي را مي توان به محيط هاي خانوادگي، اتفاقي، انتخابي و تحميلي تقسيم كرد كه هر كدام از اين محيط ها به سهم خود تاثير بسزايي در بروز رفتار انحرافي و ارتكاب جرم دارد.خانواده محيطي است كه شخص بدون اينكه حق انتخاب داشته باشد در آن متولد مي شود و در اين محيط شخصيت وي پي ريزي مي شود. اين محيط رابطه مستقيمي با بروز انحرافات اجتماعي از جمله ارتكاب جرم دارد.بايد توجه داشت كه وقتي محيط خانواده رو به هم گسيختگي مي رود، غالباً منجر به فرار كودكان از منزل، مدرسه و ولگردي مي شود و آنها را به ارتكاب جرايم مختلف مي كشاند.بنابراين مي توان گفت كه فرآيند تربيت زيستي اجتماعي كودك از خانواده آغاز مي شود. خانواده نيز جمعي كوچك از يك جامعه بزرگ است. خانواده و محيطي كه كودك در آن متولد مي شود و رشد مي يابد، نقش مهمي در رشد جسمي و رواني و تكوين شخصيت كودك ايفا مي كند. به نظر برخي از جامعه شناسان فقر و بيكاري در برخي از افراد تهيدست عقده حقارت ايجاد مي كند و فرد را به ارتكاب جرم وا مي دارد. مثلاَ در اغلب دختراني كه منحرف شده اند از يك سو، اين دختران داراي زندگي محقر بوده و از سوي ديگر تمايل داشته اند لباسهاي فاخر و تجملات ديگر را داشته باشند.ادواردگلور (E. Glover) مي نويسد:« دختران خانواده هاي كارگر فقير از سن ۱۰ سالگي به مسايل جنسي پي مي برند چون سرپرست و مربي شايسته اي ندارند. از همان سن بلوغ با همسالان خود در اين خصوص صحبت كرده، تماس مي گيرند و پس از بلوغ حجب و حيا نمي شناسند و اين عمل را يكي از وسايل لازم زندگي فرض مي كنند.»بنابراين در جامعه اي كه توزيع ثروت به صورت عادلانه صورت نمي گيرد، هر روز شاهد فقيرتر شدن فقرا و غني تر شدن ثروتمندان خواهيم بود كه اين امر باعث افزايش فاصله طبقاتي شده و اثرات مخربي را در پي دارد كه از جمله آن پيدايش جرم و اشاعه آن در جامعه است.[4]
[1] سياح، احمد، فرهنگ جامع عربي، فارسي، ج اول، ذيل كلمه جرم.ص556
[2] گرجي،محمد رضا، نشريه حقوق تطبيقي ش 2 1355-ص126
[3] ستوده ،هدايت الله، آسيب شناسي اجتماعي: (جامه شناسي انحرافات)، تهران، آواي نور، ۱۳۸۰،ص88
[4] شيخاوندي ،داور ، ،جامعه شناسي انحرافات: (مسايل جامعوي)، ايران نما، زمستان،ص39