در مكتب آسماني اسلام نيز به بازي به عنوان عامل رشد و پيشرفت انسان توجه شده است. بازي در قرآن چندين بار آمده است و مفسرين قرآني در تعبير و تفسير نظرات مختلفي آورده اند از جمله راغب اصفهاني مي گويد در صورتي كه مي گوييم فلاني بازي كرد كه از فعل خود مقصود صحيحي در نظر نداشته باشد. اين تعريف چندان مقبول نيفتاده است. علامه طباطبايي مي فرمايد بازي كار يا كارهايي است كه هدف خيالي دارد و از نظم و نسقي خيالي برخوردار است مانند بازي هاي كودكان و زندگي اين دنيا به اين جهت بازي است(آيات 32 انعام، 64 عنكبوت و 36 محمد«ص» كه همچون بازي كودكان سريع البطلان است زيرا كودكان با شور و ولع ساعتي براي بازي اجتماع مي كنند و به سرعت متفرق ميشوند. در نهج البلاغه نيز جدي نبودن به عنوان معيار بازي آمده است(بهشتي، 1366).
پيامبر گرامي اسلام حضرت محمد(ص) مي فرمايد: كودك در هفت سال اول آقاست و هفت سال دوم فرمانبر و هفت سال سوم وزير و مشاور پدر و ماد به حساب مي آيد(وسائل الشيعه،ج 15،ص 124). يكي از موارد قابل توجه و مربوط به موضوع اين است كه در هفت سال اول زندگي نيازهاي كودك را در نظر داشته باشيم و يكي از نيازهاي اساسي كودك بازي كردن است كه در رشد جسمي، عاطفي، اجتماعي و ... كودكان تاثير زيادي دارد(بهشتي، 1366).
روايت ديگري از امام صادق(ع) ،مده است كه فرزند خود را تا هفت سالگي رها كن تا بازي كند و هفت سال دوم به تاديب او بپرداز و در هفت سال بعد هم تحت مراقبتش بدار. با توجه به اين روايت نيز به اهميت آزادي در بازي كودك مي توان پي برد. به طور كلي اسلام نيز، مانند ساير نظرياتي كه قبلا مطرح گرديد به بازي به عنوان وسيله مي نگرد نه هدف و آن را وسيله ي ارضاي خواسته هاي كودك و فعليت يافتن تمايلات كودك معرفي مي كند. اضافه مي شود كه لغت بازي (لعب) در15، آيهي قرآن و اغلب با لغات خوض به معني فرو رفتن و لهو به معني بيهودگي آمده است. درهمه ي اين آيات بازي به عنوان پديده اي كه به از خود بيگانگي آدمي و غرق شدن در امور مادي مي انجامد،معرفي شده است در آيهي 32 از سورهي انعام آمده است: سوما الحياه الدنيا الا لعب و لهو وللدار الاخره خير. زندگي دنيا جز بازي و سرگرمي نيست و خانه ي آخرت بهتر است(بهشتي 1366، احدي و بني جمالي 1382،منطقي،1377).